Gewoon 'doen'

Ik snapte er werkelijk niets van. Heel gek klinkt het nu, maar zag werkelijk door de bomen het bos niet meer. Zoveel chaos en angst in mijn hoofd dat je gewoon het simpelste niet kunt zien.

Ergens wist ik het wel, maar de angst in mij regeerde enorm waardoor ik letterlijk in de verlamming stond. Die ene drempel overgaan... Mijn lieve man staat er al zo lang voor. Mijn steun en toeverlaat. Wachtende op mij om er samen doorheen te gaan,  maar ik liet elke keer zn hand weer los om nog eens een rondje te lopen. Zoekende naar nog een cursus, training of een boek die me opweg kon helpen. Terwijl ik nu gewoon maar eens mag 'doen'. Maar wat...Snapte er niets van. 

Nu nadat ik elke dag stap voor stap mijn emoties onder ogen kwam, via een trauma therapeut, kwam ik tot de ontdekking wat mij verlamt. Dat is 'angst voor afwijzing'. Niet goed genoeg zijn in de ogen van een ander  en daardoor afgewezen worden. Er niet meer bij horen. Als een domino-effect komen de andere angsten ook naar voren, zoals; minderwaardig voelen, verdriet, eenzaamheid en verwarring. 

Nu snap ik helemaal hoe ik mezelf heb neergezet. Hoe ik mijn leven heb ingericht. Het mooie nu met deze helderheid is, is dat ik nu snap wat 'gewoon doen' betekend voor mij. 

Ik kan alles al. Ik heb in de afgelopen jaren verschillende therapie/sessie vormen geleerd. Wat houd me nu nog tegen om nu echt hetgeen te doen wat ik al die jaren gewild heb? Sinds deze helderheid...niets meer! 

Mijn website is aangepast. Ik laat eindelijk mezelf zien aan de buitenwereld via social. En nu ga ik mezelf ook laten zien aan de mensen om mij heen. Dit is wie ik ben. Dit is wat ik voor je kan betekenen in mijn praktijk. This is me! Het voelt heel goed en ook raar. Raar in de zin dat het zo simpel is. Het antwoord waar ik al die tijd naar zocht. En het geeft niet. Ik ben er nu, daar gaat het om.